BAHADIR AKKUZU

1992 yılıydı...Denizli'de radyo programı yaptığım dönemlerde Pamukkale'ye Barış Manço gelmişti. Richmond Otel'de özel bir organizasyon vardı. 1 gece konser verip gideceklerdi. Şans bu ya , ben de geceyi sunuyorum. O zamanlar özel radyolar yeni açılmış , çaldığımız kaset sayısı sınırlı , kayıt cihazı filan hikaye. Evde ITT Schaub-Lorenz marka bir kaset çalar vardı. Aynı zamanda kayıt da yapılabiliyor. Sanırım 1977 veya 1978 modeldi. Fotoğraftakinin aynısı. Çocukluğumda onu yatağıma alır şarkı dinleye dinleye uyurdum. Record ve Start düğmelerine aynı anda basar öyle kayıt yapılırdı :) Kendi kendime maç anlatır , bazen şarkılar söylerdim. Müziğe ve futbola olan ilgim 5-6 yaşlarımdan beri var anlayacağınız.

Fazla uzattım...Rahmetli Barış Manço ile röportaj yapmak için bu büyük ve aynı zamanda ağır cihazı alarak gittim Pamukkale'ye. Otele girdiğimde yerel gazeteciler çevresini sarmıştı. Büyük bir koltukta tek başına oturuyor soruları cevaplıyordu. Bitmesini bekledim. 20 dakika sonra gazetecilere teşekkür etti ve ayağa kalktı. Yanına gidip kendimi tanıttım. Geceyi sunacağımı aynı zamanda radyoda çalıştığımı söyledim. Kırmadı beni. Röportaj devam ederken Bahadır Akkuzu geldi yanımıza. Ben Barış Manço'yu dinlerken Akkuzu gitmesin diye içimden dua ediyordum. Röportaj bitti. Bu kez O'ndan rica ettim. Aslında yemeğe gitmeleri gerekirken 5 dakika ayırdı bana . Hayatımda ilk ve son kez orda karşılaşıp ,tanıştım her ikisiyle de. Ve hayatımda ilk kez röportaj yapmıştım.
Barış Manço'yu bir gece yarısı Süper Fm'de program yaparken kaybetmiştik. Sabaha kadar O'nun şarkılarını çalmış , bir çok sanatçıyla telefon bağlantısı yapmıştım. Bir gece vakti bu kez kader arkadaşlarından birini kaybettik. Ailecek ' Adam olacak çocuk ' izlerdik. Herkes gibi ben de böyle büyüdüm. En az Barış Manço kadar severdim kendisini. Son olarak Ali Kırca'nın yaptığı 'Barış Manço'yu Anma ' programında izlemiştim. Hala enerji dolu , hala güleryüzlü hala sıcaktı. Yıllar geçse de hep aynı kalmıştı.
Huzurla uyu Bahadır Abi...